Από μικρό παιδάκι, η εθνική γιορτή που με συγκινούσε περισσότερο ήταν αυτή του Πολυτεχνείου. Δε ξέρω γιατί. Ίσως επειδή ήταν η πιο πρόσφατη και έχουμε βίντεο που δείχνουν το τανκ να ρίχνει την πόρτα του Πολυτεχνείου, ίσως επειδή προέρχομαι από αριστερή οικογένεια, ίσως επειδή ήταν μια εξέγερση της νεολαίας, ίσως επειδή ο πατέρας μου είναι αρχιτέκτονας; Ίσως όλα μαζί.
Που πήγε η γενιά του Πολυτεχνείου; Οι περισσότεροι κατέληξαν σαν το Σπύρο από τους Απαράδεκτους, βολεμένοι μεσοαστοί, μακριά από την ιδεολογία που τους άνδρωσε αλλά που σε κάθε ευκαιρία πετάνε κι ένα "εγώ ήμουν και στο Πολυτεχνείο". Άλλοι γίνονται επίτροποι στην ΕΕ για θέματα αλιείας, άλλοι το παίζουν Κορνήλιος Καστοριάδης γράφοντας βιβλία σα να είναι στραγάλια, άλλοι καταλήγουν θεωρητικοί της Αριστεράς που διελύθη στα εξ'ων ΣΥΝετέθη.
Η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των γονιών μας έχει κι εκείνη μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε. Μόνο που μπορούμε να της αναγνωρίσουμε ένα ελαφρυντικό. Κάποτε αγωνίστηκε. Την ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1973 δεν πρέπει να πάψουμε να την ερωτευόμαστε. Μπορεί να μην κατέβω στην πορεία (πέρασα χθες και άφησα το λουλούδι μου) αλλά από αυτό το μετερίζι που έχω μπορώ να περάσω τα μηνύματα που θέλω σήμερα, ημέρα μνήμης, ημέρα συγκίνησης.
Οι μισθοί μειώνονται, οι συντάξεις περικόπτονται. Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πολλοί είναι άνεργοι, άλλοι δουλεύουν αμισθί ή με μισθούς που δεν τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Στην Αφρική σκελετωμένα παιδάκια στριμώχνονται στην ουρά για λίγο ρύζι και μπισκότα.Στην Αϊτή η χολέρα και η πανώλη επανεμφανίζονται λόγω ασιτίας. Ο αγώνας για ψωμί συνεχίζεται.
Χειροκροτούμε ανθρώπους (ακόμα και στα δελτία ειδήσεων) που δε μιλούν σωστά την ελληνική γλώσσα, που δεν ξέρουν να κλίνουν τα επίθετα σε -ης, -ης, -ες, που αποφεύγουν τις γενικές μην πουν καμιά κοτσάνα. Η λεξιπενία τείνει να γίνει καθεστώς. Δε σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Ο φόβος της ετερότητας κυριαρχεί. Πετάμε αυγά σε ανθρώπους που προσεύχονται. Ο αγώνας για παιδεία συνεχίζεται.
Ζούμε στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού. Οι ελευθερίες μας περιορίζονται. Μας επιβάλλουν το πως θα μιλάμε, το πως θα σκεφτόμαστε. Το politically correct θηλιά που μας πνίγει. Οδοστρωτήρας που τα ισοπεδώνει όλα. Χώρες τελούν ακόμα υπό ξένη κατοχή. Γυναίκες λιθοβολούνται μέχρι θανάτου. Γενοκτονίες. Εμφύλιοι πόλεμοι. Ο αγώνας για ελευθερία συνεχίζεται.
37 χρόνια μετά. Τι κερδίθηκε; Τι χάθηκε; Στο σημείο μηδέν ξανά; Η ιστορία θα κρίνει...
Νot the boy next door Που πήγε η γενιά του Πολυτεχνείου; Οι περισσότεροι κατέληξαν σαν το Σπύρο από τους Απαράδεκτους, βολεμένοι μεσοαστοί, μακριά από την ιδεολογία που τους άνδρωσε αλλά που σε κάθε ευκαιρία πετάνε κι ένα "εγώ ήμουν και στο Πολυτεχνείο". Άλλοι γίνονται επίτροποι στην ΕΕ για θέματα αλιείας, άλλοι το παίζουν Κορνήλιος Καστοριάδης γράφοντας βιβλία σα να είναι στραγάλια, άλλοι καταλήγουν θεωρητικοί της Αριστεράς που διελύθη στα εξ'ων ΣΥΝετέθη.
Η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά των γονιών μας έχει κι εκείνη μερίδιο ευθύνης για την κρίση που βιώνουμε. Μόνο που μπορούμε να της αναγνωρίσουμε ένα ελαφρυντικό. Κάποτε αγωνίστηκε. Την ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1973 δεν πρέπει να πάψουμε να την ερωτευόμαστε. Μπορεί να μην κατέβω στην πορεία (πέρασα χθες και άφησα το λουλούδι μου) αλλά από αυτό το μετερίζι που έχω μπορώ να περάσω τα μηνύματα που θέλω σήμερα, ημέρα μνήμης, ημέρα συγκίνησης.
Οι μισθοί μειώνονται, οι συντάξεις περικόπτονται. Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πολλοί είναι άνεργοι, άλλοι δουλεύουν αμισθί ή με μισθούς που δεν τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Στην Αφρική σκελετωμένα παιδάκια στριμώχνονται στην ουρά για λίγο ρύζι και μπισκότα.Στην Αϊτή η χολέρα και η πανώλη επανεμφανίζονται λόγω ασιτίας. Ο αγώνας για ψωμί συνεχίζεται.
Χειροκροτούμε ανθρώπους (ακόμα και στα δελτία ειδήσεων) που δε μιλούν σωστά την ελληνική γλώσσα, που δεν ξέρουν να κλίνουν τα επίθετα σε -ης, -ης, -ες, που αποφεύγουν τις γενικές μην πουν καμιά κοτσάνα. Η λεξιπενία τείνει να γίνει καθεστώς. Δε σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Ο φόβος της ετερότητας κυριαρχεί. Πετάμε αυγά σε ανθρώπους που προσεύχονται. Ο αγώνας για παιδεία συνεχίζεται.
Ζούμε στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού. Οι ελευθερίες μας περιορίζονται. Μας επιβάλλουν το πως θα μιλάμε, το πως θα σκεφτόμαστε. Το politically correct θηλιά που μας πνίγει. Οδοστρωτήρας που τα ισοπεδώνει όλα. Χώρες τελούν ακόμα υπό ξένη κατοχή. Γυναίκες λιθοβολούνται μέχρι θανάτου. Γενοκτονίες. Εμφύλιοι πόλεμοι. Ο αγώνας για ελευθερία συνεχίζεται.
37 χρόνια μετά. Τι κερδίθηκε; Τι χάθηκε; Στο σημείο μηδέν ξανά; Η ιστορία θα κρίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου