Μάθε παιδί μου γράμματα…

Του Σάββα Πούμπουρα

Μεσημέρι Τετάρτης κατεβαίνω κέντρο με το Μετρό. Φτάνοντας στο σταθμό Μέγαρο Μουσικής και ενώ ανεβαίνω τις σκάλες παρατηρώ έναν τυπάκο να με κοιτάζει περίεργα και πριν προλάβω να πατήσω το σκαλί, σκοντάφτω και πέφτω.  Σηκώνω τα μάτια μου, τον κοιτάζω και του λέω …. «Ρε αδερφέ….. μας έφαγες» και με κοιτάζει και αυτός με ύφος σα να μου λέει «sorry… δε φταίω».
Αυτό το περιστατικό ήταν η αφορμή για να γνωριστώ με τον τύπο… Συστηνόμαστε και μιας και πηγαίναμε προς την ιδία κατεύθυνση πιάσαμε την κουβέντα. Που πας ρωτάω? Στη σχολή, μου απαντά δυσανασχετώντας… «Σπουδάζω Μάρκετινγκ».
Μου κάνει εντύπωση το ύφος του και των ρωτώ, «γιατί το λες έτσι…. Δε γουστάρεις;» Η απάντηση ήταν άμεση: «Δε γουστάρω ΚΑ-ΘΟ-ΛΟΥ, για τους γονείς μου το...
...κάνω, αλλά δε την παλεύω!».

Γνωρίζω ότι αρκετά παιδιά σπουδάζουν για να εκπληρώσουν τα θέλω των γονιών τους αλλά ο τρόπος και ο αυθορμητισμός του, ήταν αφοπλιστικός και μου προκάλεσε εντύπωση. Συνεχίζω την κουβέντα και τoν ρωτάω τι θα ήθελε να κάνει στη ζωή του; Μου απαντά, «Δουλεύω βράδυ σε ένα μαγαζί κάνοντας δημόσιες σχέσεις… Είμαι τρομερά κοινωνικός και εξωστρεφής, μου αρέσει να συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο και να δουλεύω ενώ διασκεδάζω…. Κάτι τέτοιο θέλω να κάνω, δε μου αρέσουν τα ξενέρωτα πράγματα, δεν ξέρω αν θα θέλω μια ζωή να δουλεύω βράδυ αλλά σίγουρα θέλω να ασχοληθώ σοβαρά με κάτι παρεμφερές και αυτή τη στιγμή το club που δουλεύω με γεμίζει….  Το νιώθω χώρο μου! Όσο για τη σχολή τι να σου πω δε μ’ αρέσει καθόλου , αναγκάζομαι όμως….».  Ο φίλος έψαχνε κάποιον να τον ακούσει… κάποιον να του εσωτερικεύσει το πρόβλημά του, κάποιον τρίτο να του πει μια γνώμη.

Δεν θέλησα να πάρω θέση εμφανώς -αν και έτοιμη είχα την απάντηση- αλλά από εκείνη τη μέρα άρχισα να παρατηρώ γύρω μου, πόσα παιδιά σπουδάζουν ένα αντικείμενο που δεν τα ενδιαφέρει ή κάνουν πράγματα για να «βουλώσουν» το στόμα των γονιών τους η στην καλύτερη να τους ευχαριστήσουν, χωρίς να μπορούν να επιλέξουν τα ίδια το προσανατολισμό τους.
Καταναγκαστικά έργα μόνο και μόνο για το χατίρι κάποιου άλλου….  πορεία που θα τα συνοδεύει μια ζωή χωρίς να έχουν το δικαίωμα της επιλογής…. Απίστευτο!

Πόσα χρόνια ακόμα θα συντηρούμε  σκουριασμένα μυαλά? Πότε θα σταματήσει ο γονιός να βλέπει το παιδί του ως προέκταση δική του, να το μεταμορφώσει σε κάτι που δεν κατάφερε ο ίδιος να πετύχει και έχει απωθημένο? Έτσι λαμβάνει ο ίδιος μια εύκολη και καμιά φορά συντηρητική απόφαση που την επιβάλει στο παιδί και επαναπαύεται πληρώνοντας ένα φροντιστήριο ή ιδιωτικό σχολείο.
Μπαμπά , μαμά ...πέρασα! ΜΠΡΑΒΟ! Το παιδί μπήκε στη σχολή.... Το εύκολο είναι να μπεις .. Το να βγεις είναι δύσκολο... Σπουδάζοντας ειδικά κάτι που δεν γουστάρεις.
Και βγαίνεις, οκ! Ένα χαρτί θεωρείς ότι λύνει όλα τα προβλήματα? Ένα χαρτί που εδώ που τα λέμε δεν ήθελες και πάρα πολύ… και μια των ημερών ξυπνάς ξενερωμένος και σκέφτεσαι … τι ωραία να ήμουν...(εκεί…) και συνειδητοποιείς πόσο χρόνο έχασες! Και σε πληροφορώ δεν βγάζω τη γούνα μου απ έξω..έπαθα και γω και έμαθα!

Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα λάθος επιλογών φαίνεται στην πορεία.. Αιώνιοι φοιτητές , μη εξελίξιμοι  επαγγελματίες που βαριούνται και λειτουργούν στον «αυτόματο», νέοι που έμαθαν να υποτάσσουν τα όνειρα τους , τα πιστεύω και τα θέλω τους, αντιπαραγωγικές επαγγελματικές μονάδες…. και το βασικότερο; χάνουμε ταλαντούχους ανθρώπους , παιδιά που θα κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα, νέους που θα λειτουργούν με όρεξη και υπευθυνότητα.
Όταν κάποιος ασχολείται με αυτό που θέλει και ονειρεύεται είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα θελήσει να εξελιχτεί στο τομέα του και τότε η επιτυχία δεν απέχει πολύ….
Άφησε τον να ακολουθήσει τη πορεία του , να βρει και να αναδείξει το ταλέντο του….
Εφόσον λοιπόν όλοι οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, μήπως ήρθε η ώρα να τα ακούσουν? Δίπλα τους συμβουλευτικά πάντα , ψάξτε το ταλέντο τους και αναδείξτε τα όνειρά τους!

Αν αυτό ισχύσει για κάθε παιδί ξεχωριστά το σίγουρο είναι πως θα αλλάξει ολόκληρη η κοινωνία γιατί... συνεχεία το ακούμε αλλά δεν δίνουμε βάση...

Η νεολαία είναι το μέλλον…
ellispoint.gr