Όπως συνέβη και όταν βρέθηκε στα 17 της να σπουδάζει κριτικός τέχνης στην Μπολόνια, στη σχολή που διδάσκει ο Ουμπέρτο Έκο. «Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου μέρα. Μπαίνω στο αμφιθέατρο ντυμένη με κοντή φουστίτσα pony, που ήταν τότε στη μόδα, και το τετραδιάκι μου. Κοιτάζω δεξιά- αριστερά και είναι όλοι κάτι κουλτουριάρηδες, πολύ μεγαλύτεροι από εμένα, με τα κασκόλ τους να κρέμονται μέχρι κάτω- απορούσα πως δεν τα πατούσαν. Πιο κουλτούρα δεν έχεις. Ξεκινάει, λοιπόν, ο καθηγητής τη διάλεξη περί αισθητικής με θέμα κάτι του στυλ "Η ωμοφαγία στον Διόνυσο και πώς επηρέασε κάτι", και εγώ, με τα λίγα ιταλικά που ήξερα, να μην καταλαβαίνω τίποτα. Είπα "Θεέ μου, βοήθα με, δεν πρόκειται να τα καταφέρω"». Σιγά σιγά όμως η Φαίη άρχισε να ανακαλύπτει στη σχολή πράγματα που είχαν ενδιαφέρον, άρχισε να την αγαπάει και, επιπλέον, «Πείσμωσα και είπα "εγώ είμαι και αυτό"».
Κάποια στιγμή πια αισθάνθηκε τόσο οικεία, που, έχοντας μόλις αποφοιτήσει και ορκιστεί, το σκεφτόταν σοβαρά να μείνει και να δοκιμάσει την τύχη της στη δυτική όχθη της Αδριατικής. Όμως ένα μοιραίο τηλεφώνημα ήταν αρκετό για να ανατρέψει τα πάντα. «Μου τηλεφώνησε η μητέρα μου και μου είπε ότι πέθανε ο παππούς μου, που του είχα τρελή αδυναμία. Οπότε, τρομοκρατημένη, αρχίζω να ψάχνω τρόπο να επιστρέψω. Δεν πρόλαβα ούτε τα πράγματα μου να μαζέψω. Επειδή είχα ξενοικιάσει το σπίτι μου για να μην πληρώνω τζάμπα ενοίκιο, τα είχα μοιράσει σε βαλίτσες σε σπίτια φίλων. Από τότε δεν έχω πάει να τα πάρω».
Η Φαίη, μελαχρινή ακόμη, πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, τρέχει στο ΔΙΚΑΤΣΑ να κάνει τα χαρτιά της και εξετάζει την προοπτική να διδάξει στην εκεί σχολή θεατρικών σπουδών — ήταν ο μόνος τρόπος να «εξαργυρώσει» το πτυχίο της. Κατέληξε στην τηλεόραση. «Τώρα που το λες, συνειδητοποιώ ότι όντως στην πρώτη μου εμφάνιση, ως καλεσμένη στη δημοτική τηλεόραση για να μιλήσω για μία θεατρική παράσταση, ήμουν ακόμη μελαχρινή. Θυμάμαι ότι φορουσα δερμάτινο γιλέκο, φούστα και μπότες, όλα από μπεζ γκρι καστόρι, και ήμουν πολύ άνετη. Το θεωρούσα φυσικό. Στην πορεία προσλήφθηκα στην εκπομπή με μισθό 300 ευρώ το μήνα. Κι έκανα τα πάντα. Από το να υποδέχομαι τους καλεσμένους και να φτιάχνω καφέδες μέχρι να κάνω ρεπορτάζ ή να πηγαίνω να πάρω τα ρούχα από τα μαγαζιά ως βοηθός στυλίστρια. Το αστείο ήταν ότι πήγαινα να πάρω τα ρούχα με την κόκκινη BMW που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου ως δώρο αποφοίτησης, καθώς και το ότι συνήθως φορούσα καλύτερα ρούχα απ' αυτά που κουβαλούσα. Επίσης, με έβαζαν να κάνω και μοντάζ, κάτι για το οποίο δεν είχα ιδέα. Οπότε στην αρχή τηλεφωνούσα στη μάνα μου και της έλεγα: "Θα φύγω, θα τα παρατήσω όλα. Γιατί μου το κάνουν αυτό; Γι' αυτό σπούδαζα όλα αυτά τα χρόνια; Αυτά είναι τα όνειρά μου;"».
Περισσότερα στο Nitro που κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου