στυλιστικές παραδοξολογίες του 2009
Kλείνοντας πανηγυρικά τη χρονιά, μια δύσκολη χρονιά για όλους, για πολλούς και ποικίλους λόγους και με βάσιμες υποψίες πως ο νέος χρόνος θα είναι ακόμη δυσκολότερος, αναπόφευκτα έρχεται η ώρα του απολογισμού και του «ισολογισμού». Στέκομαι σε κάποια σημεία τα οποία μας έκαναν σαν ομάδα, σαν επαγγελματίες, να φτάσουμε στα όριά μας, ακόμη και να δηλώσουμε σθεναρά την αντίθεσή μας τον χρόνο που πέρασε. Θέματα που συζητήσαμε εκτενώς όταν τρέχαμε από show σε show, από χώρα σε χώρα, θέματα που ξεπήδησαν αβίαστα μέσα από ατέλειωτες έρευνες στο internet αναζητώντας και αποκωδικοποιώντας συλλογές και νέους σχεδιαστές.
Ερωτηματα που θα μεινουν αναπαντητα:
1. Γιατί λιγοστεύουν ολοένα τα περιθώρια να βρεις συλλογές ολοκληρωμένες για γυναικείες σιλουέτες με μεσογειακό σωματότυπο;
2. Γιατί οι σχεδιαστές κωφεύουν και αγνοούν τις αντιδράσεις, συνεχίζοντας
να σχεδιάζουν για ανορεκτικές βόρειες Βαλκυρίες στα πρόθυρα της αποσύνθεσης;
3. Τα παραπάνω όρθια ζόμπι προσπαθούν να ισορροπήσουν σε 20ποντα τακούνια-στιλέτο, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι περπατάνε σε τακούνια-jenga, με τα ατυχήματα στην πασαρέλα να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στις εβδομάδες των shows. Επιθυμούν να συμβαίνει αυτό και στους δρόμους;
4. Ποιος, επιτέλους, φοράει τα διπλόσολα 20ποντα τακούνια; Από τις πολύ κοντές γυναίκες που ξέρω να το κάνουν, τη Βικτόρια Μπέκαμ και την Εύα Λονγκόρια, η πρώτη αντιμετωπίζει σοβαρό ορθοπεδικό πρόβλημα.
5. Γιατί οι σχεδιαστές εξακολουθούν να κατασκευάζουν δυο συλλογές, μια καθαρά «θεατρική» και ανώφελη εμπορικά, και μια άλλη η οποία προορίζεται για το διεθνές εμπόριο;
6. Γιατί στην ανεπανάληπτη παγκόσμια οικονομική κρίση των δύο τελευταίων χρόνων το κόστος των ρούχων δεν έχει μειωθεί; Αντίθετα, υπάρχουν οίκοι που πουλάνε τα ρούχα τους σε εξωφρενικές τιμές – π.χ. Τ-shirt €2.000!
7. Γιατί οι Έλληνες σχεδιαστές –δυο-τρεις σοβαροί και υπολήψιμοι– δε σχεδιάζουν με περισσότερο διεθνή έμπνευση και, κυρίως,δε διαθέτουν τα είδη τους σε προσιτές τιμές ώστε να λειτουργήσουν ως αντιπερισπασμός στην παγκόσμια εισβολή σχεδιαστών στη χώρα μας; Πώς είναι δυνατόν να γίνουν ανταγωνιστικοί έτσι;
8. Και ο τελευταίος celebrity δημιουργεί σειρά με ρούχα! Αυτό είναι η μια φάση της παράνοιας που βιώνουμε. Η άλλη είναι πως όλοι οι παραπάνω πουλούν τρελές ποσότητες στην Αμερική. Μόνη φωτεινή εξαίρεση η Βικτόρια Μπέκαμ, με ολοκληρωμένη λιτή συλλογή, με υπέροχο στυλ και περίπου ανεκτές τιμές. Γιατί δεν την εκπροσωπεί κάποιος στην Ελλάδα ακόμη;
9. Γιατί αναγορεύουμε σε έργα τέχνης-προσκηνύματα φωτογραφικές παραγωγές γεμάτες σκότος, παράνοια και στυλιστικούς βανδαλισμούς, από fashion editors-ντίβες που θεωρούν πως το περίεργο έως ψυχικά διαταραγμένο editorial μόδας είναι παγκόσμια τάση που μπορεί να αγγίξει τις απανταχού αναγνώστριες περιοδικών και δυνάμει καταναλώτριες;
Τα παραπάνω είναι κάποια από τα ερωτήματα που μας βασανίζουν εμάς τους επαγγελματίες λάτρεις της μόδας, έρχονται ξανά και ξανά στις συζητήσεις μας και θα χαθούν αναπάντητα, φοβάμαι, στα βάθη των στυλιστικών αιώνων. Τα επισημαίνουμε, ωστόσο, ατενίζοντας με αισιοδοξία το 2010 –παρά τον αρνητισμό που κυριαρχεί– και η προσμονή μας είναι μια πιο ρεαλιστική, πιο αυθεντική και χρηστική μόδα για όλες μας. Η διαπίστωση είναι απλή: Οι περισσότερες γυναίκες δεν χρειαζόμαστε ρούχα-έργα τέχνης, αλλά ρούχα που μας απελευθερώνουν από τα καθημερινά δεσμά μας και μας δημιουργούν την πεποίθηση πως ο εαυτός μας είναι ομορφότερος.
Kλείνοντας πανηγυρικά τη χρονιά, μια δύσκολη χρονιά για όλους, για πολλούς και ποικίλους λόγους και με βάσιμες υποψίες πως ο νέος χρόνος θα είναι ακόμη δυσκολότερος, αναπόφευκτα έρχεται η ώρα του απολογισμού και του «ισολογισμού». Στέκομαι σε κάποια σημεία τα οποία μας έκαναν σαν ομάδα, σαν επαγγελματίες, να φτάσουμε στα όριά μας, ακόμη και να δηλώσουμε σθεναρά την αντίθεσή μας τον χρόνο που πέρασε. Θέματα που συζητήσαμε εκτενώς όταν τρέχαμε από show σε show, από χώρα σε χώρα, θέματα που ξεπήδησαν αβίαστα μέσα από ατέλειωτες έρευνες στο internet αναζητώντας και αποκωδικοποιώντας συλλογές και νέους σχεδιαστές.
Ερωτηματα που θα μεινουν αναπαντητα:
1. Γιατί λιγοστεύουν ολοένα τα περιθώρια να βρεις συλλογές ολοκληρωμένες για γυναικείες σιλουέτες με μεσογειακό σωματότυπο;
2. Γιατί οι σχεδιαστές κωφεύουν και αγνοούν τις αντιδράσεις, συνεχίζοντας
να σχεδιάζουν για ανορεκτικές βόρειες Βαλκυρίες στα πρόθυρα της αποσύνθεσης;
3. Τα παραπάνω όρθια ζόμπι προσπαθούν να ισορροπήσουν σε 20ποντα τακούνια-στιλέτο, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι περπατάνε σε τακούνια-jenga, με τα ατυχήματα στην πασαρέλα να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στις εβδομάδες των shows. Επιθυμούν να συμβαίνει αυτό και στους δρόμους;
4. Ποιος, επιτέλους, φοράει τα διπλόσολα 20ποντα τακούνια; Από τις πολύ κοντές γυναίκες που ξέρω να το κάνουν, τη Βικτόρια Μπέκαμ και την Εύα Λονγκόρια, η πρώτη αντιμετωπίζει σοβαρό ορθοπεδικό πρόβλημα.
5. Γιατί οι σχεδιαστές εξακολουθούν να κατασκευάζουν δυο συλλογές, μια καθαρά «θεατρική» και ανώφελη εμπορικά, και μια άλλη η οποία προορίζεται για το διεθνές εμπόριο;
6. Γιατί στην ανεπανάληπτη παγκόσμια οικονομική κρίση των δύο τελευταίων χρόνων το κόστος των ρούχων δεν έχει μειωθεί; Αντίθετα, υπάρχουν οίκοι που πουλάνε τα ρούχα τους σε εξωφρενικές τιμές – π.χ. Τ-shirt €2.000!
7. Γιατί οι Έλληνες σχεδιαστές –δυο-τρεις σοβαροί και υπολήψιμοι– δε σχεδιάζουν με περισσότερο διεθνή έμπνευση και, κυρίως,δε διαθέτουν τα είδη τους σε προσιτές τιμές ώστε να λειτουργήσουν ως αντιπερισπασμός στην παγκόσμια εισβολή σχεδιαστών στη χώρα μας; Πώς είναι δυνατόν να γίνουν ανταγωνιστικοί έτσι;
8. Και ο τελευταίος celebrity δημιουργεί σειρά με ρούχα! Αυτό είναι η μια φάση της παράνοιας που βιώνουμε. Η άλλη είναι πως όλοι οι παραπάνω πουλούν τρελές ποσότητες στην Αμερική. Μόνη φωτεινή εξαίρεση η Βικτόρια Μπέκαμ, με ολοκληρωμένη λιτή συλλογή, με υπέροχο στυλ και περίπου ανεκτές τιμές. Γιατί δεν την εκπροσωπεί κάποιος στην Ελλάδα ακόμη;
9. Γιατί αναγορεύουμε σε έργα τέχνης-προσκηνύματα φωτογραφικές παραγωγές γεμάτες σκότος, παράνοια και στυλιστικούς βανδαλισμούς, από fashion editors-ντίβες που θεωρούν πως το περίεργο έως ψυχικά διαταραγμένο editorial μόδας είναι παγκόσμια τάση που μπορεί να αγγίξει τις απανταχού αναγνώστριες περιοδικών και δυνάμει καταναλώτριες;
Τα παραπάνω είναι κάποια από τα ερωτήματα που μας βασανίζουν εμάς τους επαγγελματίες λάτρεις της μόδας, έρχονται ξανά και ξανά στις συζητήσεις μας και θα χαθούν αναπάντητα, φοβάμαι, στα βάθη των στυλιστικών αιώνων. Τα επισημαίνουμε, ωστόσο, ατενίζοντας με αισιοδοξία το 2010 –παρά τον αρνητισμό που κυριαρχεί– και η προσμονή μας είναι μια πιο ρεαλιστική, πιο αυθεντική και χρηστική μόδα για όλες μας. Η διαπίστωση είναι απλή: Οι περισσότερες γυναίκες δεν χρειαζόμαστε ρούχα-έργα τέχνης, αλλά ρούχα που μας απελευθερώνουν από τα καθημερινά δεσμά μας και μας δημιουργούν την πεποίθηση πως ο εαυτός μας είναι ομορφότερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου