Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ '' ΟΤΙ ΝΑ 'ΝΑΙ''...

Η χώρα αυτή δεν είναι «Ουτοπία». Δεν είναι το φανταστικό νησί του Ατλαντικού Ωκεανού, που έπλασε στο μυαλό του το 1516 ο Άγγλος μελετητής Σερ Τόμας Μορ, με το τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και δικανικό σύστημα.
Είναι η δικιά μας χώρα, η πατρίδα μας. Που τρέχει στην αρχή του μονοπατιού του 21ου αιώνα σκουντουφλώντας και με θολωμένη την όραση. Που έχει 11.000.000 κρίνοντες και άλλους τόσους κρινόμενους. Που ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Και στην χώρα αυτή συμβαίνουν τόσα πολλά παράλογα και παράξενα πράγματα καθημερινά, που είναι αμφίβολο ότι θα μπορούσε να τα κατανοήσει ακόμα κι ο Τίμοθι Λίρι -βλέποντάς τα μέσα από το ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο που θα του δημιουργούσε μια γενναία δόση LSD.
- Γιατί μόνο στη χώρα του «ότι να ‘ναι» θα επικρατούσε για περισσότερες από 24 ώρες ένα ανεπανάληπτο μείγμα κρετινισμού, κακοψυχίας, χυδαιολογίας και παραπληροφόρησης -πασπαλισμένα με γενναίες δόσεις δυσοιωνιάς- το οποίο να αφορά στην υγεία ενός ανθρώπου ο οποίος νοσηλεύεται. Στην περίπτωση του Λουτσιάνο Γκαλέτι όλα τα παραπάνω βρήκαν περιέργως το δρόμο τους σε μερίδα των ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργώντας ένα μπάχαλο το οποίο δεν μπορούσες παρά να το παρακολουθείς ενεός, μη ξέροντας τι να πρωτοπιστέψεις.
Ακόμα κι έτσι πάντως, το χειρότερο δεν ήταν η ανεξέλεγκτη διασπορά αλληλοαναιρούμενων ειδήσεων αλλά η ευκολία με την οποία η πλειοψηφία υιοθέτησε τα χειρότερα των σεναρίων σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια απολυτότητα, που σχεδόν έφτασε στο σημείο να εγκαλεί τους δημοσιογράφους οι οποίοι «δεν λένε την αλήθεια».
Το θλιβερότερο όλων είναι ότι ο κόσμος δεν έφτασε στο συμπέρασμα αυτό έχοντας δεχθεί τόνους προπαγάνδας η οποία λειτούργησε και εγκαταστάθηκε τελικά στο κεφάλι του, αλλά ότι εθελούσια ο καθένας τους πίστεψε το πρώτο τυχαίο δημοσίευμα που είδε και ακολούθως, εγχέοντας μπόλικη μοιρολατρική διάθεση στο θυμικό του, το πολλαπλασίασε -αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα της ενέργειάς του. Et voila…

- Γιατί μόνο στη χώρα του « ό,τι να ‘ναι » υπάρχει κόσμος που μπορεί να προβάλλει ως επιχείρημα για την μη έλευση του Χεσούς Ντάτολο στον Ολυμπιακό το γεγονός ότι φωτογραφήθηκε μόνο με το εσώρουχό του σε gay-friendly περιοδικό (το αργεντίνικο Romeo mag) και να το εννοεί. Κι αν ήρθε η ώρα να ψάξουμε το μέσα μας, ας αναρωτηθούμε.
Όχι το γιατί η φωτογράφιση αυτή ενόχλησε τον πρόεδρο της ομάδας του κ. Ντε Λαουρέντις. Εδώ μιλάμε για μια χώρα (Ιταλία) με βαθύτατες ρίζες καθολικισμού και για μια πόλη (Νάπολι) στον Ιταλικό Νότο και μακριά από αστικά κέντα, κατώτερου βιοτικού επιπέδου και άρα πιο επιρρεπή σε τέτοιες εξάρσεις συντηρητισμού. Εμείς όμως; Πως καταφέραμε να επεκτείνουμε τον (ούτως ή άλλως βαθύ) ρατσισμό μας και προς τα εκεί; Ποιος κατάφερε να ριζώσει μέσα μας το σαράκι της ομοφοβίας;
Και, πρακτικά, πως διάολο βγαίνει αυτό το σαράκι από το μυαλό του εγωιστή, ενίοτε κάφρου και εύπιστου Έλληνα;

- Γιατί μόνο στη χώρα του «ότι να ‘ναι» δηλώσεις σαν αυτή, του βουλευτή Γιώργου Ανατολάκη, «Στην Εθνική Ελλάδας πρέπει να παίζουν μόνο Έλληνες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή που γεννήθηκαν από έλληνες γονείς στο εξωτερικό, σαν τον Αμανατίδη. Όταν ο Ντανιέλ Μπατίστα έπαιξε στην Εθνική δεν μου άρεσε. Δεν έχω τίποτα εναντίον του παιδιού σαν άνθρωπο ή σαν παίκτη αλλά όταν φόρεσε την φανέλα της Εθνικής μου κακοφάνηκε» τις αντιμετωπίζουμε είτε σαν να μην έγιναν είτε μόνο σαν αστείο.
Δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μάλλον τα πνευματικά μας αντισώματα έχουν γενικώς λιγοστέψει, και οι άμυνές μας έχουν εξασθενήσει. Κι έτσι, καταλήγουμε να αδιαφορούμε γι’ αυτό που κάποτε θα το αντιμαχόμασταν. Αυθόρμητα και λυσσαλέα.

fightclub.blogs.sportnet.gr