Η σχέση ζωής του Σωκράτη Γκιόλια με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο

Δια χειρός Νανάς Παλαιτσάκη

Από την στιγμή που φίλη συνάδελφος μου μετέφερε τηλεφωνικώς την είδηση το πρωί μέχρι την στιγμή που κάθισα να γράψω πέρασαν ώρες. Η τακτική της δολοφονίας σχεδόν πρωτοφανής. Στην αρχή σοκ και στην συνέχεια η ανάμνηση της πρώτης γνωριμίας με τον Σωκράτη με γυρίζει στο 1994. Ήταν τότε που ο Μάκης, μου τον σύστησε. Θυμάμαι ότι τον αγκάλιασε σαν μεγάλος του αδελφός, εκείνος σηκώθηκε, μου έδωσε το χέρι του, ενώ ταυτόχρονα ο Μάκης μιλούσε με θαυμασμό και πάθος για τις ικανότητες εκείνου του νέου, ντροπαλού δημοσιογράφου. «Αυτός που βλέπεις, θα γίνει μεγάλο αστέρι, ό,τι θες από εδώ και πέρα, θα μιλάς μαζί του». Ειλικρινά, δεν ξέρω αν θυμάμαι τον Τριανταφυλλόπουλο τόσο ενθουσιασμένο με συνεργάτη από το 1990 που τον...
...γνώρισα μέχρι σήμερα.

Ο Σωκράτης μου απευθύνθηκε στον πληθυντικό. Δεν μου άρεσε και του ζήτησα να το ξεπεράσουμε. «Ζητήστε μου ό, τι άλλο θέλετε, αλλά δεν γίνεται για μένα κυρία Παλαιτσάκη, μετά από καιρό μπορεί»… Δεν έγινε ποτέ. Μέχρι πριν δύο χρόνια που τον είδα για τελευταία φορά στο γραφείο του στο Άλτερ, δεν πέρασε στην υπέρβαση. Το διατήρησε ακόμη και όταν μια νύχτα, ανησυχώντας για τον Μάκη που εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε κάποιο προσωπικό θέμα (ήταν το 1998) με ξύπνησε χαράματα για να μου ζητήσει βοήθεια, επειδή ανησυχούσε για το «αφεντικό του».

Λίγο μετά, ο Σωκράτης βρέθηκε σπίτι μου, εξηγώντας μου τους λόγους που τον κρατούσανε ξάγρυπνο και έμπλεο αγωνίας για τον στενό του συνεργάτη. Ήταν ράκος. Συνήλθε μόλις είχαμε τα πρώτα νέα του Μάκη...

Οι προσλαμβάνουσες που είχα επίσης από τον εργοδότη του, ήταν ότι καλλίτερα να τα έβαζε κάποιος με πρόσωπο της οικογένειας του Τριανταφυλλόπουλου, παρά με τον πιο πιστό, καλό, αφοσιωμένο συνεργάτη και φίλο του. Ο Σωκράτης Γκιόλιας ήξερε από την δοσολογία των σπόρων που θα έτρωγε ο Φιντέλ, από το τηλέφωνο του σπιτιού μου, το οποίο ο Μάκης ποτέ δεν το είχε αποθηκευμένο, μέχρι την επόμενη έρευνα που θα ήθελε ο Τριανταφυλλόπουλος πριν καν ο ίδιος ο Μάκης την παρουσίαζε στους συνεργάτες του. Κοντολογίς, λοιπόν, για μένα, Μάκης και Σωκράτης ήταν «ένα»…

Όταν οι δρόμοι τους χώρισαν… παρακολουθούσα τις εξελίξεις και ούτε μία και ούτε δύο ευχόμουνα αυτοί οι δύο άνθρωποι να μπορούσαν κάποια στιγμή να γαλήνευαν. Το ευχόμουνα ως άνθρωπος που είχε δει την ένταση του συναισθήματος, της εμπιστοσύνης, της αγάπης και από τις δύο πλευρές.

Τον Μάκη δεν τον ρώτησα ποτέ για τις αιτίες του χωρισμού. Ξέρετε γιατί; Γιατί εγώ ήξερα πόσο αγάπησε και πίστεψε τον Σωκράτη. Σήμερα τα έχασα. Τα έχασα όμως. Βλέπεις η κυρίαρχη ανάμνηση ήταν η εικόνα του Σωκράτη να βάζει νερό στον Φιντέλ και να μου εξηγεί πόσο αδυναμία έχει στις «ξανθιές», ίσως γιατί όταν ο γιος μου έμπαινε στο γραφείο για να δει τον παπαγάλο μαζί με τον γιο της Μαλβίνας, τον Μίνω, ο Σωκράτης μου έλεγε «μην ανησυχείτε… κάντε την δουλειά σας, θα τους προσέχω εγώ»...

Ίσως γιατί δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά του Μάκη, όταν αποφάσιζε να γίνει κουμπάρος και να βαφτίσει το πρώτο παιδάκι του καλλίτερού του συνεργάτη, ίσως γιατί, θα ευχόμουνα να έχουν συναντηθεί και να έχουν μιλήσει πριν το σημερινό πρωινό.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΠΙΚΟΥΤΙ
zougla.gr