Σοκαριστήκαμε και θυμώσαμε, αλλά όχι με το κιτς του εξώφυλλου, που ήταν προσβλητικό για την αισθητική κάθε ανθρώπου, και κυρίως των Γερμανών.
Σοκαριστήκαμε και θυμώσαμε με το κείμενο του «Focus», επειδή ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπαθούσε να μας πείσει ότι για τα δεινά τής Ελλάδας φταίει το DNA των Ελλήνων. Ότι, δηλαδή, η διαφθορά, η απατεωνιά, η κλεψιά, η ατιμία, η ψευτιά, είναι χαρακτηριστικά τής «ράτσας» των Ελλήνων, ιδιότητες με τις οποίες αναπόφευκτα γεννιόμαστε.
Σοκαριστήκαμε και θυμώσαμε επειδή το «Focus» αντιμετώπιζε έναν ολόκληρο λαό με τρόπο απροκάλυπτα και πρωτόγονα ρατσιστικό.
Βλέποντας και νιώθοντας τη δίκαιη αγανάκτηση των Ελλήνων εναντίον τού «Focus», δεν μπόρεσα να μη φέρω στο μυαλό μου έναν άλλο ρατσισμό, έναν ρατσισμό που καλλιεργείται επιμελώς εδώ και 10-15 χρόνια εναντίον τής πόλης μας, της Θεσσαλονίκης.
Τι υποστηρίζει, λοιπόν, αυτός ο ρατσισμός;
Ο αντιθεσσαλονικιώτικος ρατσισμός υποστηρίζει ότι...
...η Θεσσαλονίκη είναι μια κοινωνία μονοκόμματη, χωρίς συνιστώσες και τάσεις, που χαρακτηρίζεται από ακροδεξιά ιδεολογία, ακραίο θρησκευτικό φανατισμό, οπισθοδρομικό συντηρητισμό, ξενοφοβία και νεοφοβία.
Ο αντιθεσσαλονικιώτικος ρατσισμός υποστηρίζει ότι η κοινωνία τής Θεσσαλονίκης είναι μια άμορφη μάζα που τρώει μπουγάτσα, πίνει φραπέ 24 ώρες το 24ωρο και τα σπάει κάθε βράδυ στα μπουζούκια, επιδεικνύοντας μοναδική αδιαφορία για τον πολιτισμό.
Ο αντιθεσσαλονικιώτικος ρατσισμός εκπορεύεται από αθηναϊκά ΜΜΕ, των οποίων οι προπετείς δημοσιογράφοι έρχονται στην πόλη μας για ένα Σαββατοκύριακο ανά πέντε χρόνια, και νομίζουν ότι μπορούν με αυτόν τον τρόπο να καταλάβουν και να καταγράψουν την πολυπλοκότητα μιας κοινωνίας ενός εκατομμυρίου πολιτών.
Ο αντιθεσσαλονικιώτικος ρατσισμός συντηρείται από ντόπιους καλοθελητές, θλιβερούς μπαρμπα-Θωμάδες, οι οποίοι για δικούς τους λόγους προσυπογράφουν τα όσα διαδίδουν τα αθηναϊκά ΜΜΕ γιατί, ενδεχομένως, με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντά τους και κερδίζουν εύσημα από την «κυρίαρχη» ελίτ: «Μπορεί να είμαι κι εγώ Θεσσαλονικιός, αλλά δεν είμαι σαν τους άλλους, είμαι καλός».
(Aριστερά, εξευγενισμένος Θεσσαλονικιός που έμαθε να λέει το λάμδα λεπτό, συνοδεύεται υπό Αθηναίας κυρίας. Δεξιά, γραφικός Θεσσαλονικιός τοπικιστής, κομπλεξικός και εμφανώς συντηρητικός, ακροδεξιός και θρησκόληπτος)
Οι μπαρμπα-Θωμάδες αυτοί δίνουν πάτημα στην αθηναϊκή ελίτ να συνεχίσει το παιχνίδι της καταπίεσης. Πρώην διευθυντής αθηναϊκής εφημερίδας, αμοιβόμενος με το σκανδαλώδες ποσό των 50.000 ευρώ μηνιαίως, αναρωτιόταν ως άλλη Μαρία-Αντουανέττα μέσα στην ίδια τη Θεσσαλονίκη της αποβιομηχανοποίησης, της αποεπένδυσης και της ανεργίας: «Έχει [η Θεσσαλονίκη] θέατρα τα οποία να στηρίζονται από μόνα τους και όχι με θιάσους από την Αθήνα;», χωρίς κανείς να του πει πως όχι μόνο έχει, αλλά ίσως και να έχει περισσότερους θιάσους ακόμη και από την Αθήνα αναλογικά με τον πληθυσμό, και πως σε αντίθεση με τους αθηναϊκούς θιάσους, τα θέατρα της Θεσσαλονίκης στην πλειονότητά τους δεν επιχορηγούνται από το κράτος και δεν προβάλλονται από τα αθηναϊκά ΜΜΕ.
Έτσι, ένας αποτυχημένος υποψήφιος δήμαρχος δικαιούται να υποστηρίζει ότι για την αποτυχία του στις εκλογές δεν φταίει η ανακόλουθη πολιτική του, αλλά ο περιβόητος «συντηρητισμός» τής Θεσσαλονίκης.
Προσφάτως διαβάσαμε σε αθηναϊκή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας μια πολύ σωστή κι ενδελεχή ανάλυση τής κρίσης που περνά ο πολιτισμός στην Αθήνα. Ανάμεσα στους λόγους, ο δημοσιογράφος προέταξε την οικονομική κρίση, η οποία καθιστά δυσκολότερο για τον μέσο Αθηναίο να παρακολουθεί όσες πολιτιστικές παραστάσεις παρακολουθούσε πριν από λίγα χρόνια.
Κι όμως, η ίδια εφημερίδα, όταν έγραψε για την κρίση τού πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη, δεν εφάρμοσε την ίδια μεθοδολογία. Για την κρίση τού πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη δεν φταίει η οικονομική κρίση, αλλά το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο των Θεσσαλονικέων, οι οποίοι πετάνε τα λεφτά τους στα «σκυλάδικα». Λες και η Θεσσαλονίκη δεν ζει σε μια μόνιμη οικονομική κρίση, όχι από το 2008 όπως η Αθήνα, αλλά από το 1985!
Μικρή λεπτομέρεια… όλοι οι «σκυλάδες» κάνουν καριέρα στην Αθήνα, και όχι στη Θεσσαλονίκη, κάτι που δεν θα έπρεπε να ισχύει εφόσον η Θεσσαλονίκη ήταν τόσο δεκτική και προσοδοφόρα για αυτούς όσο υποστηρίζεται.
Αδιάφορη, λοιπόν, για τον πολιτισμό η κοινωνία-μάζα τής Θεσσαλονίκης, κι ας έχουμε μουσείο σύγχρονης τέχνης 30 χρόνια πριν την Αθήνα, κι ας είναι η πόλη μας η έδρα τής ΚΟΘ, της καλύτερης ελληνικής ορχήστρας συμφωνικής μουσικής.
Ξενόφοβη η πόλη μας, κι ας μην έχουμε επεισόδια ρατσιστικής βίας και γκετοποίησης. Έχουμε, όμως, συνέδρια με διάφορους σοφούς να πραγματεύονται τους λόγους για τους οποίους «εκκολάπτεται το αυγό τού φιδιού» στη Θεσσαλονίκη.
Βέβαια, τώρα που κόμματα διαμαρτυρίας όπως το ΛΑΟΣ βγάζουν και στην Αττική ποσοστά παρόμοια με αυτά της Θεσσαλονίκης, οι έγκριτες αθηναϊκές εφημερίδες σταμάτησαν να χαρακτηρίζουν το ΛΑΟΣ ως «ακροδεξιό» κόμμα, και το περιγράφουν ως «κεντροδεξιό»!
Η ρατσιστική αθηναϊκή ελίτ αμφισβητεί ακόμη και το εθνικό μας φρόνημα! Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, εδώ στη Θεσσαλονίκη, το μεγάλης κυκλοφορίας (αν κατά γενική ομολογία μέτριας ποιότητας) λεξικό εξέχοντος μέλους τής Ακαδημίας Αθηνών που ταυτίζει σημειολογικά τους Έλληνες Μακεδόνες με τους Βούλγαρους, ωσάν η χρήση της εν λόγω αναφοράς να μην περιορίζεται αυστηρά στην αργκό των γηπέδων.
Ακόμη και η προφορά μας λοιδορείται από την αθηναϊκή ελίτ, λες και τα αθηναϊκά ελληνικά, με τους άπειρους αγγλισμούς (π.χ., στη Βουλή, «έχετε σκελετούς στη ντουλάπα σας» αντί για «φοβάστε ότι θα βγουν τα άπλυτά σας στη φόρα», μιλώντας στο τηλέφωνο: «θα σε πάρω πίσω» αντί για «θα σου τηλεφωνήσω εγώ» ή «θα σε πάρω σε λίγο»), τις κακοηχίες («νηπχιαγωγείο» αντί για «νηπιαγωγείο», «πάDα» αντί για «πάντα») και τα «τσαλακωμένα» φωνήεντα (π.χ. στην Αθήνα η λέξη «δυνατότητα» προφέρεται συχνά ως «δυνατöττα», με το γερμανικό «ö» στη θέση τού «ο» και σίγαση τού «η»), αποτελούν το μέτρο τής γλωσσικής καθαρότητας και ποιότητας («καθαρöττας και πχιöττας»).
Τη σκυτάλη παίρνουν τα αθηναϊκά ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Όταν μια ομάδα Θεσσαλονικέων είχε αντιταχθεί στη λειτουργία ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά της, τα αθηναϊκά ΜΜΕ καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας την απανθρωπιά τής κοινωνίας ολόκληρης τής πόλης, και ούτε ένα από αυτά δεν βγήκε να πει ότι η Θεσσαλονίκη έχει αναλογικά 5 φορές περισσότερες μονάδες ΟΚΑΝΑ από ό,τι η «στοργική» Αθήνα.
Δημοφιλείς διασκεδαστές που κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα διάφορους γραφικούς ή αδύναμους ανθρώπους και αποκαλούν αυτό που κάνουν «σάτιρα», έχουν αναλάβει εργολαβικά την κατασυκοφάντηση τής Θεσσαλονίκης, δυστυχώς, με τη βοήθεια πρώην Θεσσαλονικέων καλλιτεχνών, οι οποίοι ξέχασαν ότι ήταν οι Θεσσαλονικείς αυτοί που τους ανέδειξαν πριν φύγουν για την Αθήνα και τις πολλαπλάσιες αμοιβές της. Φαίνεται πως οι γενίτσαροι ζουν και βασιλεύουν, και στις μέρες μας.
Και το χειρότερο είναι ότι, σε αντίθεση με τους γενίτσαρους του οθωμανικού παιδομαζώματος, αυτοί γίνονται εθελουσίως γενίτσαροι! Ίσως επειδή κακολογώντας τη γενέτειρα πόλη δικαιολογούν στη συνείδησή τους την απόφασή τους να την εγκαταλείψουν.
«Χαλλλαρά», λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη… Μια πόλη «χαλλλαρή», όπου μέχρι να σηκώσει το ένα πόδι μυρίζει το άλλο. Δεν υπάρχει κυνικότερη προσβολή για την πόλη με τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα από το να αποκαλείς τους κατοίκους της τεμπέληδες. Και όμως, όταν το κάνει ο εθνικός διασκεδαστής και ο κομπάρσος του, όλοι γελάνε. Και φυσικά, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να διευκρινίσει ότι η έκφραση «χαλαρά» δεν χρησιμοποιείται συχνότερα στη Θεσσαλονίκη από ό,τι στην υπόλοιπη χώρα, ούτε τώρα, ούτε ποτέ!
Όταν το «Focus» μας αποκαλεί συλλήβδην τεμπέληδες, διαμαρτυρόμαστε, και διοργανώνουμε εκστρατείες διαμαρτυρίας. Όταν ένα αθηναϊκό κανάλι αποκαλεί τους Θεσσαλονικείς συλλήβδην τεμπέληδες, τότε το αποδεχόμαστε, γιατί είναι «σάτιρα».
Τα αθηναϊκά ΜΜΕ εκπέμπουν από την Αθήνα σε όλη την Ελλάδα. Όπως και οι αθηναϊκές εφημερίδες, με τα DVD τους και τα CD τους και άλλα… τεκμήρια δημοσιογραφικής δεινότητας, κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα. Όλη η υπόλοιπη Ελλάδα έχει δεχτεί έναν παθητικό ρόλο «ματάκια» στη μιντιακή πραγματικότητα τής Αθήνας.
Λέγε-λέγε, κάτι μένει, που έλεγε και ο… επικοινωνιολόγος τού ναζιστικού ρατσισμού, ο Γκέμπελς.
Η διαρκής γκεμπελική επανάληψη των ρατσιστικών στερεοτύπων έχει δημιουργήσει στον Θεσσαλονικιό ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, το οποίο μας οδηγεί σε μια γενικότερη κατήφεια και παραίτηση. Το συναίσθημα αυτό δεν είναι πολύ διαφορετικό, ούτε λιγότερο άδικο, τηρουμένων των αναλογιών, βεβαίως, από το σύμπλεγμα κατωτερότητας που μπορεί να νιώθει ένας Μαύρος Αμερικανός, ο οποίος μαθαίνει από το σύστημα να πιστεύει ενδόμυχα ότι είναι «κατώτερος» των Λευκών Αμερικανών.
Αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας έχει δημιουργήσει άθλιες συμπεριφορές. Από τον Θεσσαλονικιό που αγόραζε το «Κλικ» τής δεκαετίας τού 1990 επειδή είχε αφιέρωμα στη νυχτερινή ζωή τής Θεσσαλονίκης, έχοντας περισσότερη εμπιστοσύνη στον επισκέπτη Αθηναίο δημοσιογράφο τού Σαββατοκύριακου από ό,τι στην ίδια του την κρίση, μέχρι τον Θεσσαλονικιό που χρησιμοποιεί τη φράση: «βρωμάει σαν τον Θερμαϊκό». Ο Θερμαϊκός μπορεί να εξακολουθεί να είναι μια πολύ μολυσμένη θάλασσα, αλλά εδώ και 10-15 χρόνια, ΔΕΝ βρωμάει!
Η ρατσιστική επίθεση κατά της Θεσσαλονίκης εξυπηρετεί το πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα τής Αθήνας, το οποίο δεν ανέχεται την παραμικρή υποψία ανταγωνισμού και αμφισβήτησης της απολυταρχίας του από κάποιο δυνητικό «αντίπαλον δέος». Είναι, άραγε, τυχαίο ότι η Θεσσαλονίκη δεν ελέγχει απολύτως κανένα θεσμό και κανένα οργανισμό που θα τη βοηθούσαν να αναπτυχθεί; Η Διεθνής Έκθεση, ο Οργανισμός Λιμένος, το αεροδρόμιο, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου… ακόμη και για τις μονοδρομήσεις δρόμων, η Αθήνα είναι αυτή που αποφασίζει!
Ολόκληρη απόβαση έκαναν οι Κινέζοι αναζητώντας στρατηγικό εταίρο για τις εξαγωγές τους προς την Ευρώπη, και η ελληνική κυβέρνηση εργάστηκε πυρετωδώς και αποκλειστικώς υπέρ των συμφερόντων τού Πειραιά, δηλαδή του λιμανιού τής Αθήνας, λες και η Ελλάδα δεν έχει άλλα λιμάνια. Παράλληλα, η ορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση τού Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης δεν διεκδίκησε τίποτα, παρά μόνο αναλώθηκε σε θολά ευχολόγια. Το σενάριο αυτό παίχτηκε για δεύτερη φορά επί κυβέρνησης Παπανδρέου. Είχε ήδη παιχτεί, πανομοιότυπο, επί κυβέρνησης Καραμανλή. Κατά τα άλλα, «κυνηγούν φαντάσματα» όσοι μιλούν για αθηνοκεντρικό κράτος.
Ακόμη, το πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα τής Αθήνας προσδοκά στην εσωτερική μετανάστευση για να καλύψει τα κενά του. Βλέπετε, η Αθήνα είναι μια τόσο «επιτυχημένη» πόλη, που οι νέοι Αθηναίοι φεύγουν «με χίλια» για το εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Βέβαια, σε εθνικό επίπεδο, η Αθήνα «φυσάει», κάνει παιχνίδι μόνη της, αλλά συγκρινόμενη με ανάλογες πόλεις τού εξωτερικού, ωχριά.
Πώς γίνεται με τις αθηναϊκές ομάδες, των οποίων οι πρόεδροι-εφοπλιστές κανονίζουν να σαρώνουν τα ελληνικά πρωταθλήματα, αλλά με την πρώτη έξοδο στην Ευρώπη, τα γκολ από τους αντιπάλους πέφτουν πέντε-πέντε; Έτσι κάπως.
Ρωτήστε φίλους σας εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες Αθηναίους να σας πουν πόσοι από τους συμμαθητές τους ζουν πια στο εξωτερικό. Θα εκπλαγείτε!
Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί ότι η πόλη μας έχει παθογένειες και εντονότατα προβλήματα, ούτε ότι η κοινωνία τής Θεσσαλονίκης είναι άμοιρη ευθυνών για την κατάντια τής πόλης. Η πραγματικότητα στη Θεσσαλονίκη δεν είναι ρόδινη, ούτε είναι η Θεσσαλονίκη μια κοινωνία αγγέλων.
Όσοι ζούμε στη Θεσσαλονίκη, όμως, ξέρουμε ότι η ρατσιστική εικόνα που έχει σκιαγραφηθεί για μας δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.
Ούτε η ρομαντική αποικιοκρατική εικόνα τής «ερωτικής» Θεσσαλονίκης των «καλών και κιμπάρηδων ανθρώπων», λες και είμαστε η Ταϊτή τού Γκογκέν και οι «ευγενείς άγριοι» τού Ρουσσώ, ούτε η δαιμονοποιημένη αποικιοκρατική εικόνα των ημιάγριων, καθυστερημένων και υπανάπτυκτων υπανθρώπων, όπως ήταν η εικόνα των Αφρικανών για τους Ευρωπαίους δυνάστες τους.
Πρέπει να τονίσουμε όλα τα παραπάνω σε κάθε Έλληνα, και κυρίως στους Αθηναίους αδερφούς μας, να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν τη χρόνια δυσαρέσκειά μας, να τους εξηγήσουμε ότι η κόντρα μας και τα παράπονά μας από την αθηναϊκή πολιτική, επιχειρηματική και μιντιακή ελίτ (και τους Θεσσαλονικιούς βεληγκέκηδές της) ΔΕΝ είναι κόντρα με τον μέσο Αθηναίο πολίτη.
Θέλουμε τον μέσο Αθηναίο πολίτη σύμμαχό μας, για λόγους ηθικούς και εθνικούς. Σε τελική ανάλυση, μια Θεσσαλονίκη με ισχυρή οικονομία, που θα αναπτύσσεται χωρίς τον βραχνά τής αθηνοκεντρικής κρατικής απολυταρχίας, συμφέρει τον μέσο Αθηναίο, αφού κάτι τέτοιο θα σημάνει λιγότερους Θεσσαλονικείς οικονομικούς μετανάστες στην Αθήνα!
Αντίθετα, τα συμφέροντα του αθηνοκεντρικού κατεστημένου βλάπτονται από μια τέτοια εξέλιξη, αφού αυτό που το συμφέρει είναι η συνέχιση τής εσωτερικής μετανάστευσης προς την Αθήνα, μιας κι έτσι αυξάνεται η προσφορά εργασίας και μειώνεται ο προσφερόμενος μισθός.
Όποιος ελέγχει το φαντασιακό μιας κοινωνίας, ελέγχει την εικόνα που έχει η συγκεκριμένη κοινωνία για τον εαυτό της, και κατ’επέκταση την κοινωνία την ίδια. Η Αθήνα, με το πολιτικό και επιχειρηματικό της κατεστημένο, αλλά και με τους καλλιτέχνες της και –κυρίως- τα ΜΜΕ της, έχει καταστήσει τη Θεσσαλονίκη εσωτερική της αποικία.
Η αποικιοκρατία δεν αφορά μόνο τη γη της αποικίας, αλλά κυρίως και πρωτίστως, τις καρδιές και τις συνειδήσεις των κατοίκων τής αποικίας.
Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με το δικό μας κεφάλι, και όχι με το κεφάλι τού κάθε Αθηναίου πρωθυπουργού, που μας επισκέπτεται μια φορά τον χρόνο για τα εγκαίνια τής ΔΕΘ, σαν να είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ που επιθεωρεί τα Νησιά Φίτζι.
Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με το δικό μας κεφάλι, και όχι με το γεμάτο κλισέ κεφάλι τού κάθε Αθηναίου μεγαλοδημοσιογράφου.
Καιρός να υψώσουμε τη φωνή μας και να μην επιτρέψουμε άλλο τη διασπορά και διαιώνιση τού αντιθεσσαλονικιώτικου ρατσισμού. Πρέπει να αποβάλλουμε το σύμπλεγμα κατωτερότητάς μας και να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στο μέλλον μας, στην αξιοπρέπειά μας. Το χρωστάμε στην πόλη μας.
Στέργιος
Γραμμένο επί τη ευκαιρία τής 26 Οκτωβρίου 2010, εορτής τού πολιούχου μας Αγίου και Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τού Μυροβλήτου και Θαυματουργού, και 98ης επετείου απελευθέρωσης τής Θεσσαλονίκης από τον τουρκικό ζυγό και εκ νέου υποδούλωσής της στους κοτζαμπάσηδες τής Αθήνας.
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου