Στη χώρα που από παλιά τιμά τη φιλία τα τελευταία χρόνια εκμηδενίζεται η σημασία της, όταν οι φίλοι δεν ανήκουν στο ίδιο κόμμα, την ίδια ομάδα, εταιρεία κλπ. Ο Γ. Παπανδρέου κι ο Α. Σαμαράς, φίλοι και συγκάτοικοι από το πανεπιστήμιο, δεν νοείται να συναντηθούν δημοσίως και να τα πουν σαν παλιόφιλοι, προφανώς γιατί θα παρεξηγηθούν από τα κομματικά επιτελεία τους και τους ρεπόρτερ. Ο Πατέρας κι ο Μαρινάκης (επί χρόνια φίλοι) κοντεύουν να κόψουν και την...
...τυπική καλημέρα, αφού πρέπει(;) να ανταποκρίνονται στο στερεότυπο του πράσινου και του κόκκινου ηγέτη, που τους χωρίζει η άβυσσος. Η πρώτη συνάντηση Τζίγγερ και Π. Κόκκαλη πριν από χρόνια ήταν ανάμεσα στις πρώτες ειδήσεις της ημέρας. O Κατσουράνης κι ο Αβραάμ θα δείχνουν σε λίγο στο ΟΑΚΑ άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, κι ας πέρασαν το καλοκαίρι με την εθνική ομάδα βδομάδες ολόκληρες στο ίδιο δωμάτιο. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Απ’ όσο θυμάμαι μόνο οι Ιβκοβιτς κι Ομπράντοβιτς τηρούσαν το έθιμο να συντρώγουν αμέσως μετά το μεταξύ τους αγώνα. Μένει να δούμε, αν θα συνεχίσουν και φέτος.
Η άποψη που κυριαρχεί λέει: ας μην ανακατεύονταν με δημόσια αξιώματα και θέσεις, ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να βρίσκονται, να τα λένε κι ουδείς να ασχολείται μαζί τους. Η υποψία κι η συνομωσιολαγνεία έχουν καταστεί βασικά (αν όχι τα μόνα) κριτήρια, για να κρίνεται κι η φιλία. Το κλίμα αυτό εντοπίζεται με ευκολία ακόμη κι από απλούς παρατηρητές ή επισκέπτες της ωραίας χώρας μας.
«Μην πεις ότι είμαστε φίλοι», ήταν -κατά τη Goal - η σύσταση του Ε. Βαλβέρδε προς το συμπατριώτη του Μ. Χιμένεθ, όταν ο τελευταίος ανέλαβε την ΑΕΚ. Γνώστης της ελληνικής οπαδικής νοοτροπίας (αρχές της οποίας έχει υιοθετήσει ) ο προπονητής του Ολυμπιακού δοκιμάζει για 2η φορά την τύχη του στο φαρ ουέστ της ελληνικής σούπερ λίγκ κι έσπευσε να φυλάξει τα νώτα του αφού οι οπαδοί εύκολα ξεχνούν. Ο Χιμένεθ δείχνει να πήρε το μήνυμα και με τη δεύτερη μόλις νίκη σε 3 σοβαρούς αγώνες φωνασκεί , αποκαλύπτοντας θερμό, μεσογειακό χαρακτήρα. Μεγάλα κι εύκολα (μετά από νίκη ή ήττα) λόγια, που δύσκολα διακρίνονται για το μέτρο τους και (στην καλύτερη) σκοπό έχουν να παθιάσουν παίκτες και κόσμο της ΑΕΚ, αδιαφορώντας αν μειώνουν τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και το συνάδελφό του προπονητή (τους).
Ο καθένας στο κουτί του, τη θέση και το πλαίσιό του, χωρίς αταίριαστες παρέες. Ασφαλής μεταξύ βαρετά ομοίων, αποκλεισμένος από κάθε προκλητικά διαφορετικό. Μακριά από ανθρώπινες στιγμές, που –όμως-εκθέτουν στα προκατειλημμένα μάτια των τριγύρω. Αυτή φαίνεται να είναι εδώ και χρόνια η συνταγή της επιτυχίας.
Σε λίγες ώρες οι τηλεοράσεις σε σπίτια, καφετέριες, νοσοκομεία, ΚΨΜ, πλοία και ταξί θα ανάψουν και για δύο τουλάχιστον ώρες θα συγκεντρώσουν το αγωνιώδες βλέμμα βάζελων και γαύρων. Η περίοδος των προγνωστικών σε λίγο εκπνέει κι όλοι θα ζητούν δικαίωση. Η πρώτη αναμέτρηση θα αρχίσει κι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα θα προκαλέσει συζητήσεις, οργή, δάκρυα, στενοχώρια, φωνές, αγανάκτηση αλλά και πειράγματα και καζούρα μεταξύ φίλων. Κάποιοι χαμένοι δεν θα αντέξουν. Θα κλείσουν το κινητό και θα εξαφανισθούν. Κι όταν η μπόρα περάσει θα εμφανισθούν απειλώντας θεούς και δαίμονες με ρεβάνς στο β’ γύρο. Ετσι, όμως, χάνεται πολύτιμος χρόνος, που οι φίλοι μπορούν να περνούν μαζί. Φανερά, με κάθε ευκαιρία και χωρίς προφυλάξεις. Όπως κάποτε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο στρατό.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου