του Δημήτρη Καμπουράκη
Είπα λοιπόν πρωί-πρωί της Παρασκευής από τηλεοράσεως:
- «Ξέρετε ποιος είναι ο πρώτος υποψήφιος σε σταυρούς, του πρώτου συνδυασμού, της πρώτης πόλης της χώρας; Της Αθήνας; Ο Ψινάκης. Προσκυνώ τη χάρη σου Λαέ μου, που τραγουδούσε κι ο Γαργανουράκης. Αλήθεια, τι ισχυρή αντι-μνημονιακή ψήφος ήταν αυτή Θεούλη μου; Όχι τίποτα... ...άλλο, αλλά να πάθει λέει τίποτα ο Κακλαμάνης –καλά να ‘ναι ο άνθρωπος- και να βρεθεί δικαιωματικά ο Ψινάκης Δήμαρχος Αθηναίων. Οποία τιμή για την Αθήνα του Περικλή, του Φειδία και της Μελίνας. Πάει τελείωσε παιδιά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας»
Συνήθως, όταν οι τηλεθεατές διαφωνούν με κάποια άποψη που διατυπώνουμε στην εκπομπή, έχουμε είκοσι με τριάντα τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας το επόμενο δεκάλεπτο. Όταν διαφωνούν τόσο σφοδρά ώστε να νιώθουν έως προσωπικά προσβεβλημένοι, μπορεί να φθάσουν και τα πενήντα. Μετά απ’ αυτή την άποψη που διατύπωσα για τον θρίαμβο του Ψινάκη, τα τηλεφωνήματα οργής και αγανάκτησης των τηλεθεατών μας, έφθασαν αισίως μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά στον αριθμό-ρεκόρ των διακοσίων εξήντα. Δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεστε…
1 σχόλιο:
Very good.
Δημοσίευση σχολίου