Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1798 στη Ζάκυνθο και πέθανε το 1857 στην Κέρκυρα. Πατέρας του ήταν ο ηλικιωμένος κόντες Νικόλαος Σολωμός, ο οποίος ήταν επίσημα παντρεμένος με τη Μαρινέτα Κάκνη η οποία πέθανε το 1802 και από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Ροβέρτο και την Ελένη. Παράλληλα όμως διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με την υπηρέτρια του σπιτιού τους Αγγελική Νίκλη η οποία ήταν τότε 16 χρονών. Από τη σχέση αυτή απέκτησε δύο παιδιά, τα οποία αποκατέστησε ως "φυσικά" τέκνα του μόλις την προπαραμονή του θανάτου...
... του (27 Φεβρουαρίου 1807), νομιμοποιώντας με γάμο το δεσμό του με την Αγγελική Νίκλη. Τα παιδιά αυτά ήταν ο Διονύσιος Σολωμός και ο μικρότερος αδελφός του Δημήτρης, που αργότερα έγινε πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας.
Στην παιδική του λοιπόν ηλικία ο Σολωμός δε γνώρισε τα συναισθήματα μειονεξίας του νόθου παιδιού, ενώ η λαϊκή καταγωγή της μητέρας του τον έδεσε συναισθηματικά με τον κόσμο της λαϊκής παράδοσης και μυθολογίας και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Λίγους μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του Αγγελική παντρεύτηκε τον Μανόλη Λεονταράκη. Τα πρώτα παιδικά χρόνια ο Διονύσιος τα πέρασε στη Ζάκυνθο έχοντας δασκάλους του τον Αντώνιο Μαρτελάο, ο οποίος του εμφύσησε τις φιλελεύθερες ιδέες και τη βαθύτατη θεοσέβεια που χαρακτηρίζουν το έργο του, και τον Ιταλό ιερωμένο Σάντο Ρόσσι, εξόριστο από την πατρίδα του Κρεμόνα λόγω των φιλελεύθερων ιδεών του, ο οποίος του δίδαξε την ιταλική γλώσσα.
Το 1808 όμως ο κηδεμόνας του Διονυσίου, κόμης Νικόλαος Μεσσάλας, για να τον απομακρύνει από την επίδραση της πληβείας μητέρας του, τον έστειλε μαζί με το δάσκαλό του Σάντο Ρόσσι να σπουδάσει στην Ιταλία. Αρχικά παρακολούθησε μαθήματα ιταλικής και λατινικής φιλολογίας στο Λύκειο της Αγίας Αικατερίνης και αργότερα στο Γυμνάσιο της Κρεμόνας με καθηγητές τον Ρόσσι, τον Πίνι και τον ελληνιστή Μπελίνι. Ο Σολωμός αποφοίτησε από εκεί το 1815 και αμέσως γράφτηκε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου της Παβίας, από όπου πήρε το πτυχίο του δοκίμου το 1817. Στο διάστημα της παραμονής του στην Ιταλία, ο Σολωμός κινήθηκε ανάμεσα στην Παβία, την Κρεμόνα και το Μιλάνο, μπήκε στους φιλολογικούς κύκλους της εποχής, γνώρισε αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης, όπως τον Τόρτι και τον Μαντσότι, και σχετίστηκε ιδιαίτερα με τον Μόντι, τον πιο φημισμένο Ιταλό ποιητή εκείνη την εποχή, πρύτανη των Ιταλών κλασικιστών. Μάλιστα διαφώνησε μαζί του σχετικά με την ερμηνεία ενός στίχου του Δάντη και στην οργισμένη φράση του Μόντι: "Δεν πρέπει να συλλογίζεται κανείς τόσο, πρέπει να αισθάνεται, να αισθάνεται", ο κατά πολύ νεότερός του Σολωμός του απάντησε ήρεμα: "Πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλαμβάνει ο νους και έπειτα η καρδιά θερμά να αισθανθεί ό,τι ο νους συνέλαβε".
Η πάλη ανάμεσα στο νεοκλασικισμό και το ρομαντισμό καθώς και οι δημοκρατικές ιδέες και το γενικότερο φιλελεύθερο πνεύμα που επικρατούσαν τότε στην Ιταλία, άσκησαν μεγάλη επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Την ίδια εποχή έγραψε στην Ιταλία τα πρώτα του ποιήματα στα ιταλικά. Είναι το άσμα "Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ" και το "Ωδή για πρώτη λειτουργία", καθώς και λίγα σονέτα. Χωρίς να προμηνύουν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, στα ποιήματα αυτά υπάρχουν σημάδια κάποιου πρώιμου ρομαντισμού. Όσον αφορά το γλωσσικό ζήτημα η άποψή του είναι ότι η παιδεία πρέπει να γίνει κτήμα όλων και να στηρίζεται στην εθνική γλώσσα.
Ζυμωμένος με αυτές τις φιλελεύθερες ιδέες και κάτοχος αξιόλογης φιλολογικής μόρφωσης, ο Σολωμός επέστρεψε στη Ζάκυνθο το 1818. Η θεωρητική του συγκρότηση, αν και ήταν μακριά από κάθε λόγια ελληνική παράδοση, ήταν ωστόσο πλούσια σε αισθητικές εμπειρίες και πιστή στην αξία των εθνικών παραδόσεων, της λαϊκής τέχνης και της λαϊκής γλώσσας. Στη μικρή πόλη της Ζακύνθου, που βρισκόταν κάτω από την προστασία της Αγγλίας, ο Σολωμός έγινε δεκτός σε μια συντροφιά πνευματικών ανθρώπων που και αυτοί είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό, όπως ο ποιητής και μετέπειτα συγγραφέας του "Βασιλικού" Αντώνιος Μάτεσης, ο κόμης Παύλος Μερκάτης, ο ποιητής Γεώργιος Τερτσέτης, ο γιατρός Διονύσιος Ταγιαπιέρας κ.ά. Στις συχνές συγκεντρώσεις τους τα μέλη της συντροφιάς διασκέδαζαν αυτοσχεδιάζοντας σονέτα στα ιταλικά σε δοσμένες από πριν καταλήξεις, κάτι στο οποίο διέπρεπε ο νεοαφιγμένος από την Ιταλία Σολωμός. Την ίδια περίοδο έγραψε και τα πρώτα του στιχουργήματα στην ελληνική γλώσσα, ενώ ενδιαφέρθηκε έντονα και για τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα της πατρίδας του. Το Φεβρουάριο του 1821 συνυπέγραψε σχετική αναφορά που συνέταξαν φιλελεύθεροι συμπολίτες του και την οποία υπέβαλαν στο βασιλιά Γεώργιο Δ΄ της Αγγλίας. Με την αναφορά αυτή στρέφονταν κατά της αγγλικής διοίκησης και του απολυταρχικού συντάγματος του 1817.
Στο τέλος του 1828 ο Σολωμός έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και γνωρίστηκε με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη στη Ζάκυνθο όπου ο τελευταίος ήρθε προκειμένου να υποδεχτεί το λόρδο Μπάιρον. Η συνάντηση αυτή υπήρξε σημαντική για την περαιτέρω πνευματική πορεία του Σολωμού. Κάτω από την παρότρυνση του Τρικούπη ο Σολωμός πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά την ιταλική και να αρχίσει να εκφράζεται πια στη μητρική του γλώσσα. Χαρακτηριστική ήταν η φράση του Τρικούπη: "Η Ελλάδα περιμένει τον Δάντη της" θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δείξει στον Σολωμό ότι εκείνο που περίμενε η πατρίδα από αυτόν στην κρίσιμη αυτή στιγμή ήταν μια ποίηση ελληνική. Σε λιγότερο από μια βδομάδα από τη συνάντησή τους ο Σολωμός εξέπληξε τον Τρικούπη απαγγέλλοντάς του την "Ξανθούλα", την οποία μόλις είχε συνθέσει στα ελληνικά.
Ο Σολωμός όμως δε σταμάτησε εκεί. Η Ελληνική Επανάσταση και ο τιτάνιος αγώνας των συμπατριωτών του για λευτεριά ενέπνευσαν στον Σολωμό τον "Ύμνο εις την Ελευθερίαν", που τον έγραψε σε ένα μόλις μήνα, το Μάιο του 1823. Οι δύο πρώτοι στίχοι του ποιήματος αυτού καθιερώθηκαν αργότερα ως ο εθνικός μας ύμνος και κατέστησαν το Σολωμό τον κορυφαίο ποιητή της Επανάστασης και έναν από τους σημαντικότερους της Ελλάδας.
στρ. 1
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βια μετράει τη γη.
στρ. 2
Απ` τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά.
Στο τέλος του 1828 ο Σολωμός εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα. Εκεί συνέχισε την ενασχόλησή του με την ποίηση και συνδέθηκε με το μουσουργό και φίλο του Νικόλαο Χαλικιόπουλο Μάντζαρο (1795-1873) που μελοποίησε και τις 158 στροφές του "Ύμνου εις την Ελευθερίαν". Στην Κέρκυρα επίσης συνδέθηκε στενά με τον πολιτικό και συγγραφέα Ιάκωβο Πολυλά (1826-1898), από μεταφράσεις του οποίου γνώρισε αρκετά κείμενα γερμανικής φιλοσοφίας και ποίησης.
Ο Σολωμός παρέμεινε στην Κέρκυρα μέχρι το τέλος της ζωής του, εκτός από κάποια ταξίδια που έκανε στη Ζάκυνθο για οικογενειακούς λόγους. Το 1833 μια θλιβερή οικογενειακή περιπέτεια τάραξε την ησυχία και τα σχέδιά του. Ο ετεροθαλής αδελφός του Ιωάννης, πρωτότοκος γιος της μητέρας του Αγγελικής Νίκλη από το δεύτερο γάμο της με τον Μανόλη Λεονταράκη, θέλησε και αυτός να αναγνωριστεί γιος του Νικόλαου Σολωμού και να αποσπάσει την περιουσία που είχαν κληρονομήσει ο Διονύσιος και ο αδελφός του Δημήτριος από τον κόμη πατέρα τους. Τα δυο αδέλφια κατέθεσαν αίτηση αγωγής κατά του Ιωάννη Λεονταράκη το Νοέμβριο του 1833. Ο Σολωμός προκειμένου να κατοχυρώσει την πατρική περιουσία έγραψε το Νοέμβριο του 1835 τη διαθήκη του με την οποία άφηνε γενικό κληρονόμο του τον αδελφό του Δημήτρη. Η δικαστική διαμάχη με τον Ιωάννη Λεονταράκη διάρκεσε 5 χρόνια, από το 1833 έως το 1838. Η τελική απόφαση του δικαστηρίου δικαίωσε τον Σολωμό και τον αδελφό του Δημήτριο. Παρότι όμως ο Σολωμός κέρδισε τη δίκη, η καρδιά του έμεινε θανάσιμα πληγωμένη όπως μαρτυρεί ο φίλος και μαθητής του Ιάκωβος Πολυλάς
Ο τρόπος ζωής του Σολωμού μετά από αυτή τη θλιβερή περιπέτεια άλλαξε οριστικά. Ζούσε μόνο του μακριά από τα κοσμικά σαλόνια, τις πολιτικές αντιζηλίες και τις κομματικές διαμάχες των συμπατριωτών του. Μέσα στην "ησυχία του μικρού του δωματίου", όπως χαρακτηριστικά λέει σε ένα γράμμα που έγραψε στο φίλο του Μαρκορά, ο Σολωμός συνέθεσε ή προσπάθησε να ολοκληρώσει το έργο του. Οι μόνοι με τους οποίους διατηρούσε επαφές ήταν λίγοι εκλεκτοί φίλοι, όπως ο Νικόλαος Μάντζαρος, ο Ιάκωβος Πολυλάς, ο Γεράσιμος Μαρκοράς, ο Ιωάννης Ζαμπέλιος, ο Ι. Τυπάλδος κ.ά.
Στις 3 Φεβρουαρίου 1849, ύστερα από πρόταση του Γενναίου Κολοκοτρώνη, γιου του Θεόδωρου, ο Όθωνας με βασιλικό διάταγμα παρασημοφόρησε τον Σολωμό με το Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών του Σωτήρα, γιατί με τον "Ύμνο" του ξεσήκωσε "ενθουσιασμόν κατά τον υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας Αγώνα".
Η πεντάχρονη όμως δικαστική περιπέτεια επέδρασε καταλυτικά στο βαθύτατα ευαίσθητο χαρακτήρα του ποιητή και κλόνισε ανεπανόρθωτα την υγεία του. Στις 9/21 Φεβρουάριου 1857 σε ηλικία 59 χρόνων ο Σολωμός πέθανε στην Κέρκυρα ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια και επανειλημμένες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Ο θάνατός του, αν και όχι ξαφνικός, προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση στα Επτάνησα. Η Βουλή των Ιονίων διέκοψε τις εργασίες της και κήρυξε πένθος και τα θέατρα έκλεισαν. Την κηδεία του που έγινε με εξαιρετική λαμπρότητα παρακολούθησε σύσσωμος ο λαός της Κέρκυρας. Εκφωνήθηκαν πολλοί επικήδειοι κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία ενώ πολλοί ανώνυμοι αφιέρωσαν ποιήματα στο θάνατο του εθνικού ποιητή. Το 1865 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικά στο μικρό μαυσωλείο, στην ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου ανεγέρθηκε μαρμάρινη προτομή και πολύ αργότερα, τον Ιανουάριο του 1968, τοποθετήθηκαν στον τάφο που βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με τον τάφο του Κάλβου, στο Μουσείο του Σολωμού και των άλλων επιφανών Ζακύνθιων.
Στο διάστημα της παραμονής του στην Ιταλία ο Σολωμός έγραψε τα πρώτα του ιταλικά ποιήματα με θρησκευτικό περιεχόμενο. Ήταν τα ποιήματα "Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ" και "Ωδή για πρώτη λειτουργία". Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο όπου έγραψε μια σειρά από σονέτα διασκεδάζοντας με τη συντροφιά του. Μερικά από αυτά τύπωσε στην Κέρκυρα ο φίλος του Λουδοβίκος Στράνης με τον τίτλο "Αυτοσχέδιες ρίμες" (1822). Την περίοδο 1818-1823 άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα στην ελληνική γλώσσα. Πρόκειται για μια σειρά λυρικών ποιημάτων που ήταν απλά στη μορφή. Θα έλεγε κανείς πως ο Σολωμός την περίοδο αυτή ψάχνει να βρει το δρόμο του. Τα ποιήματα αυτά είναι ειδυλλιακής ή συχνότερα ελεγειακής μορφής, όπως "Ο θάνατος του βοσκού", "Ο θάνατος της ορφανής", "Ευρυκόμη", ενώ άλλα δείχνουν μια επίδραση του νέου ρομαντικού κινήματος, ιδίως τα ποιήματα που έχουν ως θέμα τους το παιδί και το θάνατο. Τα πιο αντιπροσωπευτικά από αυτά είναι το ποίημα "Τρελή μάνα", που έχει τον υπότιτλο "Το κοιμητήριο". Δειλά δειλά αρχίζει την περίοδο αυτή να προβάλλει η γυναικεία μορφή, ένα θέμα μόνιμο και βασικό σε όλη την ποίηση του Σολωμού, που υπάρχει στα δύο από τα πιο ώριμα ποιήματα της πενταετίας (1818-1823), την "Ξανθούλα" και την "Αγνώριστη". Στην ίδια περίοδο εντάσσονται και οι μεταφράσεις λυρικών κειμένων του Πετράρχη "Ωδή", του Σαίξπηρ "Μίμηση του τραγουδιού της Δεισδαιμόνας από τον Οθέλο" και του Μεταστάσιου "Η άνοιξη, το καλοκαίρι". Τα περισσότερα από αυτά τα νεανικά ποιήματα είναι γραμμένα σε μικρούς ευλύγιστους στίχους, τροχαϊκούς ή ιαμβικούς που θυμίζουν την ιταλική αλλά πολλές φορές και τη φαναριώτικη στιχουργία και αποτελούν απηχήσεις του αρκαδισμού και ανακρεοντισμού των άμεσων προγόνων του, του Χριστόπουλου και του Βηλαρά.
Η δεκαετία που ακολουθεί, 1823-1833, αποτελεί την πιο γόνιμη και δημιουργική περίοδο του έργου του. Η ωριμότητα, η πνευματική συγκρότηση και η βασανιστική επεξεργασία του στίχου αντικαθιστούν την αυθόρμητη έμπνευση. Η πρόοδος του Σολωμού στη γλώσσα μοιάζει απίστευτη. Η επανάσταση του 1821 και ο πόθος του λαού για ελευθερία τον συγκλονίζουν. Μέσα σε ένα μήνα, το Μάιο του 1823, καθισμένος στο λόφο Στράνη της Ζακύνθου και έχοντας απέναντί του το Μεσολόγγι και τους πολιορκημένους του, έγραψε τις 158 στροφές του "Ύμνου εις την Ελευθερίαν". Πρόκειται για ένα ποίημα πηγαίο, ορμητικό και νεανικό που καθιέρωσε αμέσως τον 25χρονο Σολωμό. Στις 158 τετράστιχες στροφές, που αποτελούνται από οκτασύλλαβους και επτασύλλαβους τροχαϊκούς ομοιοκατάληκτους στίχους, δεν υπάρχει ούτε μια ιταλική λέξη από αυτές που αφθονούσαν στην επτανησιακή διάλεκτο. Σε όλο το ποίημα κυριαρχεί η Ελευθερία, μια μορφή ποιητική και αλληγορική που ταυτίζεται με την Ελλάδα. Στο προοίμιο δίνονται οι προηγούμενες κακουχίες του σκλαβωμένου έθνους και τονίζεται η δύναμη της ελευθερίας στους δύο πρώτους στίχους. Στη συνέχεια περιγράφονται τα κατορθώματά της που δεν είναι άλλα από τις μέχρι τότε επιτυχίες του αγώνα των Ελλήνων για τη λευτεριά, όπως η πολιορκία και η άλωση της Τριπολιτσάς και η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια. Ακολουθεί η περιγραφή της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου, τα Χριστούγεννα του 1822, η πανωλεθρία των Τούρκων στον Αχελώο ποταμό που επακολούθησε και γίνεται επίσης αναφορά στη θανάτωση του πατριάρχη. Στη συνέχεια ο τόνος πέφτει, κυρίως όταν ο ποιητής δίνει συμβουλές στους Έλληνες για ομόνοια και όταν απευθύνει έκκληση στους ξένους μονάρχες να ενισχύσουν τον αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία. Στο στίχο 9 τα λόγια του Σολωμού θυμίζουν τον Ρήγα Φεραίο που έλεγε: "Μην ελπίσωμεν εις ξένους, αλλά μόνον εις ανδρείαν και Ελλήνων την καρδίαν η Πατρίς να λυτρωθεί". Σε ολόκληρο το ποίημα προβάλλεται το τρίπτυχο Ελευθερία-Ελλάδα-Θρησκεία. Η φωνή του Σολωμού βγαίνει μέσα από την αγάπη της φυλής και την ιστορική περηφάνια. Ο ρυθμός είναι γοργός, τα ιστορικά γεγονότα αναπαριστάνονται ζωντανά, ενώ οι εικόνες φρίκης εναλλάσσονται με ειδυλλιακές:
στρ. 72
Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στην λαγκαδιά
και τ` αθώο το χόρτο πίνει,
αίμα αντίς για τη δροσιά.
στρ. 84
Στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.
Η απήχηση που είχε το ποίημα ήταν μεγάλη. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη του φιλελληνικού κινήματος. Το 1825 με τη φροντίδα του φίλου του Σολωμού Σπυρίδωνα Τρικούπη τυπώθηκε στο Μεσολόγγι που είχε αρχίσει να πολιορκείται από τον Ιμπραήμ και αντίτυπά του μοιράστηκαν σε όλη την επαναστατημένη χώρα. Στις 21 Οκτωβρίου 1825 δημοσιεύτηκε κριτική ανάλυση του "Ύμνου" στη "Γενική Εφημερίδα" του Ναυπλίου. Το 1844 ο μουσουργός Νικόλαος Μάντζαρος αφιέρωσε στο βασιλιά Όθωνα τη μελοποίηση του "Ύμνου" και τον Ιούλιο του 1865 με βασιλικό διάταγμα οι δύο πρώτες στροφές του, μελοποιημένες από τον Μάντζαρο, καθιερώθηκαν ως Ύμνος του Έθνους και του Βασιλέως. Τέλος το 1873 δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο το κείμενο μαζί με τη μουσική του ύμνου με έξοδα των ομογενών και τυπωμένο στο τυπογραφείο Clayton.
Την ίδια εποχή με τον "Ύμνο" ο Σολωμός έγραψε ένα ελεγειακό ποίημα "Εις Μάρκον Μπότσαρην", εμπνευσμένο από το θάνατο του ήρωα στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου στις 10 Αυγούστου 1823. Ένα άλλο έργο του, ανάλογο με τον "Ύμνο", είναι το λυρικό ποίημα "Ωδή εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον" που κατόρθωσε να το ολοκληρώσει το 1824. Αποτελείται από 166 τετράστιχες στροφές και είναι γραμμένο στο ίδιο μέτρο και πάνω στα ίδια σχεδόν θέματα με τον "Ύμνο". Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις συνεχείς παρεκβάσεις που αφορούν τα οικογενειακά του Μπάιρον, όπως και κάποια γλωσσική ακαταστασία, μειώνουν τη λογοτεχνική του αξία και το κάνουν ένα αδύνατο αντίγραφο του "Ύμνου".
Η αυστηρότερη όμως κριτική που άσκησε την περίοδο αυτή ο Σολωμός στο έργο του, έφερε γρήγορα αποτέλεσμα. Παράλληλα με την "Ωδή εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον", ο Σολωμός έγραψε το θαυμάσιο επίγραμμα "Η καταστροφή των Ψαρών" (1824), ενώ άρχισε να σχεδιάζει τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους". Το 1824 έγραψε το λυρικό ποίημα "Η Φαρμακωμένη", στο οποίο αρχίζοντας από ένα θρήνο για τη φαρμακωμένη κόρη, περνά με μια καθαρά μουσική διάθεση στην υπεράσπιση της νέας κόρης από την κατακραυγή του κόσμου. Το ποίημα είχε μεγάλη απήχηση, δημοσιεύθηκε κατ` επανάληψη και μελοποιήθηκε από τον Νικόλαο Μάντζαρο.
Εκτός από τα λυρικά, ο Σολωμός αυτή την εποχή έγραψε και σατιρικά ποιήματα, όπως "Η Πρωτοχρονιά" (1824) και το "Ιατροσυμβούλιο", όπου σατιρίζει το γιατρό Διονύσιο Ροΐδη. Το 1826 έγραψε το "Όνειρο", με το οποίο καταδικάζει την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά του δραστήριου πολιτικού της Ζακύνθου, Ιωάννη Μαρτινέγκου.
Συνέχεια του άρθρου στο http://www.livepedia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου