Φέρτε τον σκύλο στο... γραφείο

Ο σκύλος δεν είναι μόνο ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, αλλά και του εργοδότη κατέληξε έρευνα Αμερικανών επιστημόνων. Σύμφωνα με τα πειράματα που διενήργησε ο Κρίστοφερ Χoντς και συνεργάτες του από το Πανεπιστήμιο του Κεντρικού Μίσιγκαν στο Μάουντ των ΗΠΑ, η παρουσία ενός ή και περισσότερων σκύλων στον εργασιακό χώρο αυξάνει την ποιότητα της συνεργασίας...
...μεταξύ των εργαζομένων και άρα την παραγωγικότητά τους!

 Τα αποτελέσματα της έρευνας παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Διεθνούς Κοινότητας Ανθρώπινης Ηθολογίας που πραγματοποιήθηκε στο Μάντισον του Γουισκόνσιν στις 2 Αυγούστου. Κατέδειξαν ότι οι σκύλοι έχουν μια καταπληκτική ικανότητα να «δένουν» τους εργαζόμενους μεταξύ τους και να λειτουργεί καλύτερα η ομάδα. Για να φτάσουν σε αυτό το συμπέρασμα οι επιστήμονες πραγματοποίησαν δύο πειράματα.

Στο πρώτο χώρισαν 48 ανθρώπους σε 12 ομάδες των 4 ατόμων και ζήτησαν από καθεμία να σκεφτεί και να παρουσιάσει ένα 15λεπτο διαφημιστικό σποτάκι για ένα προϊόν. Κάθε μέλος της ομάδας μπορούσε να πει την ιδέα του, όμως η ομάδα έπρεπε να καταλήξει σε ένα και μόνο διαφημιστικό. Σε κάποιες ομάδες δόθηκε για συντροφιά ένας σκύλος, ενώ σε άλλες όχι. Στο τέλος της διαδικασίας, όλοι οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να απαντήσουν σε ένα ερωτηματολόγιο για το πώς αισθάνθηκαν που δούλεψαν με τους υπόλοιπους. Οσοι είχαν σκύλο στη συντροφιά τους παρατηρήθηκε ότι αξιολόγησαν τους συνεργάτες τους όσον αφορά την εμπιστοσύνη, την ομαδικότητα και την οικειότητα πολύ πιο θετικά από ό,τι τα μέλη των ομάδων χωρίς σκύλο.

Πείραμα

 Στο δεύτερο πείραμα συμμετείχαν 13 ομάδες των τεσσάρων και σε όλες τέθηκε το δίλημμα του φυλακισμένου. Σύμφωνα με το παιχνίδι, οι τέσσερις της κάθε ομάδας κατηγορούνταν για ένα έγκλημα. Χωρίς να μπορούν να συνεννοηθούν με τους συγκατηγορούμενούς τους έπρεπε να αποφασίσουν (ο καθένας για τον εαυτό του) εάν θα «καρφώσουν» κάποιον από την ομάδα ή θα κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Η απόφαση του καθενός επηρέαζε τους άλλους τρεις συγκατηγορούμενούς του και τον ίδιο κατά έναν τρόπο που είχε συμφωνηθεί εξ αρχής. Η μικρότερη δυνατή ποινή επιβαλλόταν στην περίπτωση που ο ένας «κάρφωνε» και οι άλλοι τρεις δεν μιλούσαν, ενώ η μεγαλύτερη δυνατή ποινή επιβαλλόταν εάν μόνο ένας ήταν αυτός που δεν «κάρφωνε». Ενδιάμεσα υπήρχαν φυσικά και άλλα ενδεχόμενα, όπως το να μη μιλήσει κανείς, στο οποίο η ποινή ήταν η δεύτερη μικρότερη.
Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι η πιθανότητα να «καρφώσει» κάποιος τους συγκατηγορούμενους την ώρα που υπάρχει σκύλος στο περιβάλλον του είναι 30% μικρότερη από όταν δεν υπάρχει!
Χρήστος Στασινόπουλος
Πηγή:εφημερίδα ''ΤΟ ΕΘΝΟΣ''